SREMSKA MITROVICA. Fruška gora nije posebna samo po tome što je jedina planina u Vojvodini – ona ima još mnogo toga da ponudi, ispriča, pruži i dočara. Jedna od tih jedinstvenih priča je i ona o manastirima Vodimo vas u obilazak u jedan od srednjovekovnih svetinja “srpskog Atosa”.
Do pre 90 miliona godina, Fruška gora bila je ostrvo u Panonskom moru. Danas je prelepa ostrvska planina smeštena u zagrljaju mirnih vojvođanskih ravnica i najstariji nacionalni park u Srbiji. Njene skrivene doline nekada su čuvale čak 35 srpskih pravoslavnih manastira, od kojih je danas, usled osvajanja, ratova i razaranja, sačuvano njih 16.
Fruškogorski manastir Šišatovac se nalazi u blizini istoimenog naselja i izvora potočića Remete. U početku se manastir zvao Remetica ili Remetski manastir.
Sam postanak ovog manastira, posvećenog svetom Nikoli, vezan je za monahe iz Žiče, koji su u 16. veku došli na prostor Srema i na ruševinama starije pravoslavne crkve svetog Nikole podignut je manastir..
Ne zna se tačna godina kad je iguman Teofil sa monasima iz Žiče stigao i osnovao manastir, ali ime Šišatovac sigurno nosi od polovine 16. veka.
Manastir je imao veoma bogatu istoriju, u njemu je sahranjen srpski despot Stefan Štiljanović koji je i kanonizovan.
Njegove mošti su ovde stigle najverovatnije 1543. godine iz mesta Šikloš u Baranji, na granici Mađarske sa današnjom Republikom Hrvatskom.
Manastir je bio darivan i od Vuka Isakoviča (glavnog junaka Seoba Miloša Crnjanskog), njegovog brata Trifuna, a bio je čuven i po manastirskoj biblioteci. Oslikao ga je čuveni ikonopisac iz Čalme, kod Sremske Mitrovice, Grigorije Davidović Obšić.
U 19.veku u manastiru je boravio Vuk Karadžić i tu slušao i zapisivao pesme guslara Filipa Višnjića i Tešana Podrugovića, a ovde je bio i arhimandrit Lukijan.
Današnja velika crkva sa zvonikom, posvećena Rođenju Bogorodice, podignuta je 1778. Kao najveći ktitor zabeležen je šišatovački arhimandrit Vićentije Popović, kasniji vršački vladika, a znatniji priložnici bili su Jovan i Josif Monasterpija, Sekula Vitković i mnogi drugi. Tokom XVIII veka priložnici i ktitori su i sami slikari. Grigorije Davidović Opšić se pojavljuje kao ktitor velikog dela zidnog slikarstva u naosu novopodignutog hrama, što pokazuje da je, osim ugleda, stekao i značajan materijalni status. Po smrti Jakova Orfelina, Opšić je postao jedan od najuglednijih slikara Karlovačke mitropolije.
Još od prenosa moštiju sv. Stefana Štiljanovića Šišatovac je postao narodno stecište i stožer mnogih crkveno-nacionalnih i kulturno-prosvetnih zbivanja, kao i mesto susreta brojnih značajnih ličnosti novije srpske istorije i kulture. Manastir 1634. posećuje patrijarh Pajsije, koji piše i „Povest sv. Stefana Štiljanovića“. Na poklonjenje moštima dolaze i patrijarh Maksim (1666) i patrijarsi Arsenije III Čarnojević (1702) i Arsenije IV Šakabenta(1745).Tokom HIHveka, u vreme šišatovačkog arhimandrita Lukijana Mušickog, u manastiru borave Vuk Karadžić i Tešan Podrugović, tu saopštava pesme o Prvom srpskom ustanku Filip Višnjić, a proučavaju ga Šafarik i Miklošić. U Šišatovcu boravi i Platon Atanacković, poznijm episkop bački.
Na manastirskom groblju sahranjen je Teslin sestrić, arhimandrit Petronije Trbojević, nekadašnji iguman Šišatovca. Nikolu Teslu i manastir povezuje i izvor Svete Anastasije.
Legenda kaže da je manastirska voda izlečila Nikolu od kolere kada je bio mali. Kada je ustao iz bolesničke postelje ugledao je svetleću belu golubicu koja ga je pratila do kraja života. Priča se i da je tada odlučio da umesto bogoslovije uči tehniku.
Neznatna obnova šišatovačke crkve preduzeta je 1970 -71, kada je izidan deo zvonika i postavljena kapa na ovom delu crkve. Od 1991 do 1995. završenaje većina radova na statičkoj sanaciji hrama. Sazidani su novi lukovi i svodovi, novo kube, krov, nove kape zvonika, novoizgrađeni krov je pokriven bakarnim limom.
