Na današnji dan pre tri godine prestalo je da kuca srce generala Žike Stojšića u 98. godini života.
Ovod meseca Sremska Mitrovica slavi godišnjicu slobode. 2018. godine, očekivan na svečanosti u Skupštini grada, ali umesto obraćanja generala, pročitana je njegova ratna biografija, on je preminuo dva dana kasnije, 3. novembra 2018. godine.
General Žika Stojšić je rođen 22. januara 1921. godine u Manđelosu, potiče iz
siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu i do Aprilskog rata 1941. Bavio se zemljoradnjom. Pred rat je došao u kontakt sa komunistima, uglavnom iz uže rodbine.
Govori da bi te video – Živorad Žika Stojšić je kao mlad bio partizan na Fruškoj Gori (2) – YouTube
U NOP je stupio 1941. kao član mesne partizanske desetine, ilegalac, radeći na prikupljanju i nabavci oružja i raznog materijala, što je organizovaono dopremao Fruškogorskom partizanskom odredu. U taj odred došao je početkom 1942. i ubrzo postao desetar voda i komandir čete. Učestvovao je u više oružanih akcija i diverzija (na železničkim prugama Beograd-Zagreb i Beočin-Petrovaradin i dr.), u borbama protiv Nemaca i ustaša za vreme avgustovske ofanzive na Frušku goru (1942). U prvoj polovini 1942. primljen je u КPJ. Po odlasku glavnine partizanskoh snaga u Bosnu, novembra 1942. raspoređen je u 4. bataljon koji je ostao u Fruškoj gori. Tokom te i sledeće godine, kao komandir čete izvodio je akcije na manje grupe neprijatelja. U maju 1943. završio je vojno-politički kurs NOV i POV u Ogaru i zatim je imenovan za komadanta 2. bataljona 3. vojvođanske brigade. S bataljonom je vodio borbe najpre u Sremu, a od septembra u severnoistočnoj Bosni. U 6. neprijateljskoj ofanzivi preležao je tifus, a februara 1944, posle ozdravljenja, postao je zamenik komadanta 3. vojvođanske brigade.
Učestvovao je u svim borbama koje su vodile jedinice 36. i 16. vojvođanske divizije na teritoriji Bosne, Crne Gore i Hercegovine, sve do prelaska 12. vojvođanskog korpusa iz Bosne na teritoriju Srbije, septembra 1944. Dolaskom u Srbiju imenovan je za zamenika komadanta 1. vojvođanske brigade i na tom položaju se borio za olobođenje severozapadne Srbije i Beograda. Posle oslobođenja Beograda postao je komadant 1. vojvođanske brigade i na toj dužnosti je ostao do kraja rata, vodeći borbe u Sremu (oslobađanje Rume, Sr. Mitrovice i više manjih mesta). Borio se na Dravkom frontu, u Slavoniji, Hrvatskom zagorju i Sloveniji. Okončanje rata dočekao je u Austriji.
Novembra 1945. je upućen u Sarajevo u pešadijku oficirsku školu. Potom je
premešten u Beograd u personalnu službu Ministarstva narodne odbrane, potom završava Višu vojnu akademiju. Posle završetka Ratne škole 1960. postavljen je za načelnika 1. odeljenja 3. armijske oblasti u Skoplju. Bio je načelnik: štaba Vojnog područja u Кragujevcu, 2. odeljenja 3. uprave Glavnog štaba JNA u Beogradu, štaba kopnene vojske, operativne pozadinske uprave SSNO i kabineta Vrhovnog komadanta oružanih snaga Jugoslavije i saveznog sekretara za narodnu odbranu, u činu general-potpukovnika. Sa te dužnosti je otišao u penziju krajem 1979.
Bio je narodni poslanik 2. saziva Narodne skupštine NR Srbije.
Nosilac je Spomenice 1941, Ordena za hrabrost, Partizanske zvezde 2. reda, Ordena zasluga za narod 2. reda, Ordena bratsva i jedinstva 2. reda , Ordena za Vojne zasluge 1. i 2. reda, Ordena Narodne armije 1. i 2. reda i dr. Dobitnik je Novembarke nagrade opštine Sremska Mitrovica 1983. godine.
